با توجه به اهمیت حذف یون استرانسیم موجود در پساب ­های هسته­ای، در کار حاضر ضمن سنتز لیگاندهای هیدروکسی بنزآلدهید پروپیل تری اتوکسی سیلان (Si-HL3(EtO)) و پیریدیل متیلیدین پروپیل تری اتوکسی سیلان (Si-L3(EtO)) به بررسی خصوصیات نانو ذرات سیلیکای اصلاح ­شده با این لیگاندها به ­عنوان جاذب جامد در حذف یون استرانسیم از محلول آبی پرداخته شد و پارامترهایی مانند pH، زمان، جرم جاذب، دما و یون ­های مزاحم مورد آزمایش قرار گرفت. بررسی رفتار جذبی جاذ­ب ­ها نشان داد با اصلاح سطح نانو جاذب توانایی آن در جذب یون استرانسیم در 6pH= از 31/6 % به 86 % و 11/22 % به ترتیب با استفاده از لیگاندهای Si-HL3(EtO) و Si-L3(EtO) افزایش می ­یابد. نتایج ایزوترم ­ها و سینتیک­ های جذب نشان داد که فرایند این جذب از ایزوترم لانگ­مویر و مدل شبه درجه دوم تبعیت می ­کند. هم ­چنین مقادیر به دست آمده از پارامترهای ترمودینامیکی نشان داد که حذف استرانسیم از محلول آبی یک فرایند گرماگیر و مقادیر مثبت آنتروپی نیروی محرکه فرایند جذب است.

در این پژوهش، از آبکافت مخلوط تترا اتوکسی سیلان و 3- مرکاپتو پروپیل تری متوکسی سیلان در مجاورت کاتالیزور قلع، پلی 3- مرکاپتو پروپیل سیلوکسان نامحلول تهیه شد. محصولات زیادی با استفاده از نسبت مولی متفاوت از تترا اتوکسی سیلان به 3- مرکاپتو پروپیل تری متوکسی سیلان (1:5، 1:2، 1:1، 2:1 و 5:1) تهیه شد. بهترین نسبت مولی که بیشترین جذب فلز را داشت برای ارزیابی بیشتر انتخاب شد. سپس، قابلیت این لیگاند برای استخراج یونهای فلزات سنگین (مانند +Pb2، +Cd2، +Cu2، +Zn2، +Hg2 و +Ni2) از محلول در pHهای مختلف (8>2<pH) معین شد. روشهای جذب اتمی و تیتر کردن کمپلکس سنجی برای تعیین محتوای فلز در محلول یون فلز بکار گرفته شد.

یکی از مهم ترین مسائل ایمنی و چالش های اصلی کشورهای دارای فن آوری هسته ای، یافتن راهی برای کنترل مواد پرتوزای موجود در پس ماند های هسته ای است. توریم یکی از این عناصری است که باید در پس ماند هسته ای مدیریت شود. در این مطالعه، از جاذب های نانوسیلیکای اصلاح شده با لیگاندهای بازشیف سالسیل آلدهید پروپیل تری اتوکسی سیلان (1L) و پیریدیل متیلیدین پروپیل تری اتوکسی سیلان (2L) جهت بهبود جذب یون توریم استفاده شده اند. به همین منظور، علاوه بر بررسی اثر ساختار لیگاند به کار برده شده، تأثیر متغیرهای مختلفی از جمله pH، زمان تماس و میزان جاذب، بررسی و شرایط بهینه برای عملکرد مطلوب مبادله کننده تعیین گردید. نتایج نشان داد که جاذب اصلاح شده با لیگاند 1L عملکرد بهتری را از این جهت فراهم می آورد.

در این تحقیق امکان استفاده از نانو سیلیکای تیمار شده به عنوان فیلر تخته لایه مورد بررسی قرار گرفته است. پس از ساخت تخته لایه با استفاده از لایه های چوبی گونه ممرز در شرایط آزمایشگاهی، ویژگی های فیزیکی و مکانیکی تخته های حاصل مورد ارزیابی قرار گرفت. عوامل متغیر این بررسی نوع سیلان (وینیل تری متوکسی سیلان و g آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان)، مقدار نانو سیلیکا (1%و 2%) و مقدار عامل جفت کننده سیلان (1% و 2%) بودند. تجزیه تحلیل نتایج نشان داد که کمترین مقدار جذب آب و واکشیدگی ضخامت مربوط به تخته هایی می باشد که در ساخت آنها از 1 درصد نانو سیلیکای تیمار شده با 2% وینیل تری متوکسی سیلان استفاده شده بود و تخته هایی که در ساخت آنها از 1 درصد نانو سیلیکای تیمار شده با -g%1 آمینو پروپیل تری اتوکسی سیلان استفاده شده دارای بهترین مقاومت خمشی و مدول الاستیسیته بودند. مقاومت برشی تخته های حاوی 2% نانو سیلیکای تیمار شده با 1% وینیل تری متوکسی سیلان نیز بهتر از سایر تیمارها بود. به طور کلی نتایج این بررسی نشان می دهند که استفاده از نانو سیلیکای تیمار شده با عوامل جفت کننده سیلان به عنوان فیلر چسب اوره- فرمالدهید در بهبود ویژگی های تخته لایه موثر می باشد.

بهینه سازی مدت حرارت دهی تراشه نقره سیلانکاری شده توسط آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان در محیط آبی مورد استفاده در حسگرهای تشدید پلاسمون سطح هدف از انجام این تحقیق بوده است. در این تحقیق تراشه نقره با ضخامت 50 nm توسط محلول آبی آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان سیلانکاری شده و در زمانهای مختلف در دمای 100oC حرارت دهی شد. تراشه های سیلانه شده در نهایت با کمک روش های میکروسکوپ نیروی اتمی، حسگر تشدید پلاسمون سطحی و اندازه گیری زاویه تماس آب آنالیز شدند. تراشه های حاصل خواص نوری مناسبی جهت استفاده در حسگر تشدید پلاسمون سطحی داشتند. با افزایش مدت حرارت دهی زبری سطح افزایش یافته، پاسخ تشدید پلاسمون سطحی تراشه تا حدی کاهش یافت. از سوی دیگر با افزایش مدت حرارت دهی تراشه نقره سیلانکاری شده، پایداری شیمیایی تراشه در مقابل آب نمک 2 مولار افزایش یافت. از سوی دیگر حرارت دهی تراشه سیلانکاری شده موجب افزایش آمین در دسترس تراشه نقره شد.

همراه با پیشرفت صنعت پلیمرهای مصنوعی، مونومرها به طور گسترده ای برای اصلاح چوب استفاده می شوند. جفت کننده ها نقش مهمی در تشکیل پیوند بین مونومرهای غیرقطبی و گروه های هیدروکسیل چوب ایفا می کنند. در بررسی اثر اصلاح با تری متوکسی سیلیل پروپیل-متاکریلات و تری اتوکسی وینیل سیلان به عنوان جفت کننده بر ویژگی های فیزیکی چوب پلیمر، نمونه های آزمونی به گروه های شاهد و حاوی استایرن (با و بدون جفت کننده های سیلانی) تقسیم بندی شدند. طیف سنجی زیر قرمز تبدیل فوریه، اصلاح با سیلان و حضور پلیمر در ساختار چوب را تأیید کرد. در سطوح حاوی سیلان آکریلاتی علاوه بر گروه کربونیل کتونی ساختار چوب، گروه کربونیل استری مزدوج نیز اضافه گردید. جذب مونومر پس از افزدون جفت کننده سیلانی در نمونه های حاوی سیلان وینیلی بیش از سیلان آکریلاتی افزایش یافت. علیرغم تعیین بیشترین جذب در اصلاح با سیلان وینیلی، بیشترین افزایش وزن در اصلاح تلفیقی حاوی هر دو ترکیب سیلانی/استایرن اندازه گیری شد. سیلان وینیلی با وزن مولکولی کمتر، علی رغم واکنش پذیرتر بودن ترکیب آکریلاتی، به نفوذ بیشتر این ترکیب به ساختار چوب منتهی شد که با پلیمریزاسیون بیشتر در کنار استایرن به نتایج بهتر در این سطح انجامید. اتصال دیواره سلولی اصلاح شده با ترکیبات سیلانی به پلیمر استایرن منجر به افزایش وزن بیشتر و کاهش تخلخل و درنهایت بهبود ثبات ابعاد شده و کارایی آب گریزی و اثر ضدواکشیدگی فرآورده حاصل بهبود یافت.

در این پژوهش، نانوذره های روی اکسید، تیتانیم دی اکسید و بوهمیت از طریق اصلاح شیمی سطح با ترکیب های آلی به نانو ساختارهای ابر آب گریز تبدیل شدند. ایجاد گروه های عاملی جدید از طریق واکنش با اولئیک اسید به تنهایی نتیجه های رضایت بخشی نشان نمی دهد درنتیجه در این مطالعه روغن اولئیک اسید به ترکیب های فعال تری تبدیل شد. سپس بر روی سطح نانوذره های آرایش داده شد. در این پژوهش معرف آب گریز کننده N -تری اتوکسی سایلیل پروپیل اولئامید (N-TESPO) با استفاده از اصلاح شیمایی اولئیک اسید سنتز شد که به آسانی می تواند انواع نانوذره های اکسیدی را عامل دار و ابر آب گریز کند. این معرف در یک واکنش دو مرحله ای از اولئیک اسید به دست می آید. به منظور شناسایی ویژگی های نانوذره های ابر آب گریز سنتز شده توسط روش اصلاح شیمی سطح، از تست زاویه تماس آب، SEM و FT-IR استفاده شد. نتیجه ها نشان داد که زاویه تماس سطح پوشانده شده با نانوذره های اصلاح شده روی اکسید، تیتانیم دی اکسید و بوهمیت به ترتیب 158 و 163 و 161 درجه است که نشان دهنده خاصیت ابر آب گریزی این نانوذره ها می باشد.

در این پژوهش پوشش های سیلانی حاوی دو ترکیب آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان (APTS) و تترااتیل اورتوسیلیکات (TEOS) به روش سل ژل بر روی فولاد IF ایجاد شدند. محلول پوشش دهی با مخلوط کردن ترکیب های سیلانی در مخلوط الکل و آب مقطر آماده و پوشش به روش غوطه وری بر زیر لایه اعمال شد. آزمون طیف سنج مادون قرمز تبدیل فوریه نشان داد که پوشش بخوبی با زیر لایه پیوند برقرار کرده و پوشش تشکیل شده است. نتایج آزمون پلاریزاسیون پتانسیودینامیک نشان داد که پتانسیل خوردگی با اعمال پوشش سیلانی تقریبا افزایش داشته و چگالی جریان خوردگی کاهش شدیدی یافت. همچنین نتایج آزمون امپدانس الکتروشیمیایی مشخص نمود که پوشش سیلانی مقاومت خوردگی خوبی از خود نشان داد. درواقع، پوشش ایجاد شده همانند یک سد فیزیکی عمل کرده و از نفوذ یون های مهاجم و ملکول های اکسیژن به سطح زیر لایه جلوگیری می نماید. علاوه بر این تصاویرمیکروسکوپ نوری مقاومت پوشش سیلانی را بعد از آزمون خوردگی نشان داده و بهبود مقاومت خوردگی را نسبت به زیرلایه مشخص می سازد.

این تحقیق با هدف مقایسه اثر تترااتوکسی سیلان و وینیل تری اتوکسی سیلان بر ساختار شیمیایی و ویژگی های فیزیکی چوب صنوبر انجام شد. نمونه های آزمونی به شاهد، اصلاح با ترکیبات سیلانی، سیلان وینیلی/آغازگر بنزوئیل پراکساید و تلفیق سیلان/بنزوئیل پراکساید تفکیک شدند. واکنش ماده اصلاح کننده به تغییر ساختار شیمیایی، افزایش دانسیته و حجیم شدگی انجامید. افزایش وزن در اصلاح وینیل تری اتوکسی سیلان بیش از تترااتوکسی سیلان بود. حضور آغازگر به کاهش معنی دار جذب آب و تغییرات ابعاد در اصلاح با ترکیب سیلانی انجامید. در خاتمه آزمون غوطه وری-خشک کردن، کاهش وزن و ضریب حجیم کنندگی در حضور تترااتوکسی سیلان بیش از وینیل تری اتوکسی سیلان بود. کمترین افت وزن و حجیم شدگی به ترتیب در نمونه های وینیل تری اتوکسی سیلان/ بنزوئیل پراکساید و تلفیقی محاسبه شد. در مرحله اول، جذب آب نمونه های اصلاح شده با وینیل تری اتوکسی سیلان بیش از تترااتوکسی سیلان بود و از مرحله دوم، این روند معکوس گردید. پلیمریزاسیون ترکیب وینیلی در حضور آغازگر، به کاهش محسوس تر جذب آب و واکشیدگی حجمی در آزمون دوره ای انجامید.